اینها که می خوانی دست نوشته نیست دل نوشته است می نویسم تا تو بخوانی می نویسم تا بدانی آنچه در دلم پنهان است می نویسم تا بدانی با این دل بیچاره چه کردی.. اینها دل نوشته است؛دست نوشته نیست.. دل نوشته ای از من برای تو.. تویی که برای من هنوز؛ مثل ماه این حوالی؛ غرق در ابهامی... می نویسم برای تو که مرا نه؛دل مرا با نبودن ونماندن میشکنی من برای تو می نویسم من به عشق تو می نویسم تو اینها را می خوانی ومی خندی... آه ...می خندی به من واین دل ساده من ای همه وجود من فدای خنده های تو تو بخند... توبه من به همه چیز و همه کس بخند تو بخند که خنده هایت عشق می کارد در دلم تو بخند... من به جای تو می گریم تو بخند...

اسمش را میگذاریم؛دوست مجازی اما آنسو یک آدم حقیقی نشسته . . خصوصیاتش را که نمیتواند مخفی کند ...وقتی دلتنگی ها و آشفتگی هایش را مینویسد وقت میگذاردبرایم، وقت میگذارم برایش . . نگرانش میشوم دلتنگش میشوم . . وقتی درصحبت هایم،به عنوانِ دوست یاد میشود مطمئن میشوم که حقیقی ست . . هرچند کنارهم نباشیم هرچند صدای هم راهم نشنیده باشیم، من برایش سلامتی و شادی آرزو دارم هرکجا که باشد --- پس دوست من در دنیای مجازی دوستت دارم .